هر که خوب می گوید و خوب می نویسد، یا دردی بزرگ در دل دارد یا اندیشه ای سترگ در سر. بی مایه فطیر است و فقط خالق سبحان بدون مایه اولیه بیافریند.
مشغول پژوهیدن کتاب “بهتر بنویسیم” آقای رضا بابایی برای بار دوم هستم. ایشان در فصل اول کتاب به پرسش نویسنده کیست؟ اینگونه پاسخ می دهد، “نویسنده کسی است که نوشتن برای او آسان است؛ گرچه محصول کارش میانه باشد.” زیرا “بنیاد و اصل نویسندگی بر سادگی و روانی و آسانی لفظ است؛ مگر در جایی که نویسنده، قصدش اظهار ذوق و هنر و پیدا کردن شگفتی و حیرت در خواننده باشد.

اگر اجتماع دچار بحران اقتصادی، بلایای طبیعی، فقر یا بیماری همه گیر گردد، من به عنوان عضوی از جامعه دچار بیماریهای روحی همچون افسردگی ، یاس، انزوا ، بیخوابی و… می گردم. در اینجاست که مسئولیت جامعه در قبال من عیان می گردد. اگر نهادهای رسمی همچون دولت و نهادهای غیررسمی مثل نهادهای مردمی، وظایف خویش را در قبال افراد جامعه انجام نداده و من را چون سرگشته ای در بیابان رها سازند ، در چاه یاس خود فرو میروم.

«کتاب عملی کردن دانسته‌ها» را سالها پیش خوانده بودم، حتی پارسال هم که یکی از دوستانم برای دوره کوچینگش کتاب را  به امانت گرفت، انگیزه‌ای شد یک بار دیگر تورقی کنم، اما از آنجا که  نرود میخ آهنین برسنگ، با اینکه نکات مهم‌اش را برای چندمین بار علامت گذاری کردم، اما دریغ از بکارگیریش.   […]

کودک همسری تو همون سالها آشنا شدم، زمانی که دخترهای نوجوون رو پای سفره عقد می نشوند، اما به خاطر مقررات مدرسه تو شناسنامه شون ثبت نمی شد، چون اگه مدیر یا یکی از ناظمها بو می برد طرف عقدکرده است، پرونده اش زیر بغلش بود و راهی مدارس شبانه می شد، جایی که زنان متاهل و بازمانده از تحصیل با تفاوت سنی فاحش با ما مشغول علم آموزی بودن.